ویگوتسکی(1896-1934) ساختارگرایی اجتماعی

لگی ویگوتسکی روانشناس روسی، در جوانی و با 37 سال سن در 1934 درگذشت، اما به انداره هر روانشناس آموزشی زنده‌ای تاثیرگذار است. در متون “افکار و زبان” و “ذهن در جامعه” و تعدادی دیگر او به روانشناسی که در تئوری اجتماعی مارکسیسم و ماده گرایی دیالکتیکی (فلسفه‌ی مارکس و انگلز که روش دیالکتیکی هگل را برای تحلیل فرآیندهای اجتماعی و اقتصادی و سیاسی و طبیعی به کار می‌گیرد) ریشه دارد، بیان می‌کند. پیشرفت نتیجه دو امر “طبیعی” و “اجتماعی” و ارتباط بین آن دوست، که به عبارتی همان تئوری ذاتی و اکتسابی است.

ساختارگرایی اجتماعی

در نهایت نقطه قوت تئوری یادگیری ویگوتسکی ساختارگرایی اجتماعی اوست، به این معنی که یادگیری فرایندیست که اساسا در اجتماع شکل می‌گیرد و ایجاد می‌شود. این به نوعی بازنویسی با جزئیات تری از تئوری ناخودآگاه جمعی مارکس است که در آموزش اسفاده شده است. روانشناسی به جامعه شناسی تبدیل می‌شود، از آن جایی که همه امور روانشناسی نوعی ساختار اجتماعی در نظر گرفته می‌شوند. از نظری تئوری رشد او در مقابل شیوه پیاژه است زیرا در مورد چگونگی و زمان رشد کردن کودک انعطاف پذیرتر و کمتر به رشد ذاتی متکی است و بیشتر به “واسطه گری” توجه می‌کند.

واسطه گری

اینکه دانش از طریق واسطه گری حاصل می‌شود، بحث اصلی در روانشناسی آموزش است، با این وجود هنوز کاملا مشخص نیست که واسطه گری شامل چیست  و منظور او از “ابزاری” که در واسطه گری استفاده می‌کنیم، چیست. در بسیاری از متن‌ها، به سادگی به نظر می‌رسد هم معنی لغت گفتگو میان معلم و دانش آموز به کار رفته است.

زبان و یادگیری

تمرکز او بر نقش زبان و نحوه شکل‌دهی آن به یادگیری ما به شکل به خصوصی ویژگی تئوری روانشناسی  و یادگیری او محسوب می‌شود. رفتار بر اساس نوع فرهنگ شکل می‌گیرد و مدرسه آن فرهنگ را بازتاب می‌کند. او حتی عمیق‌تر می‌شود و تاثیر اجتماعی را تا مرحله ارتباطات بین اشخاص موشکافی می‌کند. و علاوه بر این، این ارتباطات بین اشخاص موجب رشد عملکردهای پیشرفته‌تر مغزی مثل تفکر، منطق، حل مسئله، حافظه و زبان می‌شود. در اینجا او الگویی منطقی‌تر را روی ارتباطات بین افراد و یادگیری پیاده‌سازی می‌کند.

با این وجود عقاید ویگوتسکی درباره زبان مربوط به قبل از چامسکی است، آن‌ زمان باور داشتند که زبان کاملا از طریق ارتباطات آموخته می‌شود. اما اکنون می‌دانیم که این باور غلط است و ما تا حدودی به طور غریزی زبان را می‌آموزیم. بنابراین بسیاری از مشاهدات او درباره اینکه زبان چگونه یاد گرفته می‌شود و افکار را پدید می‌آورد، قدیمی شده است. برای مثال صحبت کردن با خود، در پیشرفت زبان و فکر در روانشناسی زبان مدرن اصلا نقشی ندارد.

رشد ناحیه پروگزیمال

او دستورالعملی را پیشنهاد می‌دهد که فرد یادگیرنده را در ناحیه رشد پروگزیمال نگه می‌دارد، روشی که توسط خود او کشف نشده و یه صورت کامل هم در کارهایش ارائه نشده. ناحیه رشد پروگزیمال تفاوت بین چیزی است که دانش‌آموز می‌داند و چیزی که می‌تواند به کمک واسطه یاد بگیرد یا انجام دهد. یک فرد برای پیشرفت لازم است با هم سن و سالان خود که از او جلوتر هستند در ارتباط باشد. این نوعی گفتگوی بین یادگیرنده و فرد هم سن او است. به عقیده برونر این ایده متناقض است زیرا شما نمی‌دانید چه چیزی را هنوز نمی‌دانید. و اگر این به این معناست که دانش‌آموز را خیلی درگیر پیچیدگی یا شناختی بیش از حد نکنیم، ممکن است آن بررسی یا مسئله بسیار ساده به نظر برسد. حتی ممکن است کسی به این نتیجه برسد که نتیجه گیری ویگوتسکی درباره واسطه‌گری در آموزش اشتباه است. آموزش، یا واسطه‌گری هم سن و سالان‌، شرط لازمی برای یادگیری نیست. در ناحیه رشد پروگزیمال عملکرد اجتماعی نسبت به فردی بسیار جلوتر است اما شواهد زیادی برای اثبات اینکه مسئله به این شکل باشد، وجود ندارد. همانطور که گفته شد، برونر به نقطه ضعف این ایده اشاره می‌کند و آن را با ایده بسیار عملی‌تر و پرکاربرتر «تکیه کردن» جایگزین کرده است.

نیازهای خاص

او علاقه خاصی به مبحثی که امروزه به آن نیازهای خاص می‌گوییم دارد و موافق بود که این دانش‌آموزان همراه دانش‌آموزان عادی دیگر در یک کلاس درس بخوانند، اما لزوما طرح درس آن‌ها یکسان نباشد. با این حال توصیف ساده‌انگارانه او از اختلالات اولیه و ثانویه بسیار ظالمانه است و استفاده از عبارات اختلال شناسی و یا مدل اختلال یا نقصی که دارد، بسیار از زبان و طرز فکر امروزی دور است.

بازی

در حدود ۳ سالگی هنگامی که قوه تخیل توسعه می‌یابد، بچه‌ها با بازی‌های تخیلی، به کارهایی که نمی‌توانند به صورت فیزیکی آن‌ها را انجام دهند، می‌پردازند. اشیا می‌تواند در ذهن به صورت مفاهیم دربیایند. عروسک یک فرد واقعی است، و یک تکه چوپ تفنگ. آن‌ها این «محورها» را درون ذهن خود می‌سازند تا تخیلشان بتواند بازی کند و بتوانند یاد بگیرند که از طریق فکر کردن و تجربه‌های فکری در دنیای واقعی عمل کنند. قوانین و نقش‌ها نیز همچنین از طریق بازی تمرین می‌شود، بنابراین رفتارها خودتنظیمی می‌شوند. این جالب است اما به هیچ وجه بدوی نیست.

تاثیر

اثر زیاد بازگو شده و کم خوانده شده ویگوتسکی برای کسانی که دستورالعمل و آموزش را شرایط لازم برای یادگیری می‌دانند، و جامعه‌شناسانی که پدیده‌های اجتماعی را فاکتور تعیین کننده‌ای در یادگیری می‌دانند، جالب به نظر می‌رسد. به عنوان یک زبان شناس با عقاید قبل از چامسکی، تئوری‌های او درباره زبان قدیمی شده است و در منطق ماده‌گرایی ریشه دارد که امروزه فاقد ارزش است. از آن‌جایی که تمام پدیده‌های روانشناسی به عنوان ساختارهای اجتماعی در نظر گرفته می‌شود، برای ویگوتسکی روانشناسی معنای جامعه‌شناسی پیدا می‌کند. بنابراین بدون تردید او از مکتب مارکسیستی یادگیری پیروی می‌کند. ممکن است نتیجه گیری کنیم که ویگوتسکی «مد» شده باشد، اما جایگاهش به اندازه معروف بودنش نیست.

Vygotsky (1896-1934) – Social constructivism… Oft-quoted, rarely read…

Lev Vygotsky, the Russian psychologist, died young at 37 in 1934, but is as influential as any living educational psychologist. In ‘Thought and Language’ and ‘Mind in Society‘, along with several other texts, he presents a psychology rooted in Marxist social theory and dialectical materialism. Development is the result two phenomena and their interaction, the ‘natural’ and the ‘social’, a sort of early nature and nurture theory.

Social constructivism

Ultimately the strength of Vygotsky’s learning theory stands or falls on his social constructivism, the idea that learning is fundamentally a socially mediated and constructed activity. This is a detailed recasting of Marxist theory of social consciousness applied to education. Psychology becomes sociology as all psychological phenomena are seen as social constructs. In one sense he pre-empts the rigidity of Piaget’s bad science by positing a theory of development that is more flexible in terms of how and when child development takes place and less dependent on internal natural development and more on mediation.

Mediation

This is the cardinal idea in his psychology of education, that knowledge is constructed through mediation, yet it is not entirely clear what mediation entails and what he means by the ‘tools’ that we use in mediation. In many contexts, it simply seems like a synonym for discussion between teacher and learner. However he does focus on being aware of the learner’s needs, so that they can ‘construct’ their own learning experience and changes the focus of teaching towards guidance and facilitation, as learners are not so much ‘educated’ by teachers as helped to construct their own learning.

Language and learning

In particular, it was his focus on the role of language, and the way it shapes our learning and thought, that defined his social psychology and learning theory. Behaviour is shaped by the context of a culture and schools reflect that culture. He goes further driving social influence right down to the level of interpersonal interactions. Then even further, as these interpersonal interactions mediate the development of children’s higher mental functions, such as thinking, reasoning, problem solving, memory, and language. Here he took larger dialectical themes and applied them to interpersonal communication and learning.

However, Vygotsky has a pre-Chomsky view of language, where language is acquired entirely from others in a social context. We now know that this is wrong, and that we are, to a degree, hard-wired for the acquisition of language. Much of his observations on how language is acquired and shapes thought is therefore out of date. The role, for example, of ‘inner speech’ in language and thought development is of little real relevance in modern psycholinguistics.

Zone of Proximal Development (ZPD)

He prescribes a method of instruction that keeps the learner in the Zone of Proximal Development (ZPD), an idea that was neither original to him nor even fully developed in his work. The ZPD is the difference between what the learner knows and what the learner is capable of knowing or doing with mediated assistance. To progress, one must interact with peers who are ahead of the game through social interaction, a dialectical process between learner and peer. Bruner though the concept was contradictory in that you don’t know what you don’t yet know. And if it simply means not pushing learners too far through complexity or cognitive overload, then the observation, or concept, seems rather obvious. One could even conclude that Vygotsky’s conclusion about mediation through teaching is false. Teaching, or peer mediation, is not a necessary condition for learning. A great deal is made of social performance being ahead of individual performance in the ZPD but there is no real evidence that this is the case. Bruner, as stated, was to point out the weakness of this idea and replace it with the much more practical and useful concept of ‘scaffolding’.

Special needs

He had a specific interest in what we now call ‘special needs’ and was sympathetic to most of these students being taught in mainstream education but not necessarily with the same curriculum and in the same classes. However, his simplistic identification of ‘primary’ and ‘secondary’ defects is crude and the use the term ‘defectology’ and the ‘defect’ or ‘deficit’ model it entails, is way out of line with modern language and thinking.

Play

At around 3, when the faculty of imagination develops, children use imaginative play to deal with acts they cannot physically perform. Objects can be mentally transformed into concepts, a doll a real person, the stick a rifle. They internalise these ‘pivots’ so that the imagination can ‘play’ and therefore learn how to deal with the world through thought and thought experiments. Rules and roles are also rehearsed through play, so that behaviour becomes self-regulated. This is interesting but by no means original.

Influence

The oft-quoted, rarely read Vygotsky appeals to those who see instruction, and teaching, as a necessary condition for learning and sociologists who see social phenomena as the primary determinant factor in learning. As a pre-Chomsky linguist, his theories of language are dated and much of his thought is rooted in now discredited dialectical materialism. For Vygotsky, psychology becomes sociology as all psychological phenomena are seen as social constructs, so he is firmly in the Marxist tradition of learning theory. One could conclude by saying that Vygostsky has become ‘fashionable’ but not as relevant as his reputation would suggest.